Rede gehouden door „Harry” (Th. Goossen), Heerlen
tijdens da eucharistieviering om 11 uur in de H.Familiekerk te Schaesberg (Landgraaf) op 6 februari 1993
Tijdens een van de eerste dagen van de maand september 1943, bij de oprichting van het L.O.-district Heerlen, was aanwezig een zekere heer „Paul Simons”. Dit geschiedde ten huize van Rector Prompens in het St.Jozef-ziekenhuis in de Putgraaf.
L.O. betekende: Landelijke Organisatie voor hulp aan onderduikers. Het L.O.-District, in den beginne aangeduid met L18, daarna met Z18, omvatte behalve Maastricht en omstreken, nagenoeg ¾ van Zuid-Limburg.
Kaplaan Giel Berix van de Nobelstraat in Heerlen, een vriend van „Paul” en medeoprichter van de L.O. in Heerlen, werd na het aftreden van Rektor Prompers om gemotiveerde redenen en op eigen verzoek, de Districtsleider van Z18 (Hij werd op 21-6-1944 in Weert gearresteerd en is in het concentratiekamp KZ Bergen-Belsen gestorven). Het district Heerlen was verdeeld in 9 rayons.
De aanwezige heer „Paul” werd de leider van het rayon Valkenburg, waarvan de verzetsactiviteiten zich uitbreidden tot aan en in Gulpen, tot aan en in Maastricht, terwijl toentertijd ook Klimmen en omstreken bij het rayon Valkenburg waren ingedeeld.
Bij diverse geheime bijeenkomsten en via de noodzakelijke onderlinge samenwerking leerde men elkaar beter kennen en werden behalve achternamen ook gezinsaangelegenheden -enigszins- bekend.
„Paul” heette met zijn achternaam Schunck, hij woonde in Valkenburg, had daar een wasserij, alwaar ook echtgenote Gerda haar leiderschap vervulde. Op bepaalde tijden was „Paul” bereikbaar te Heerlen op de Kruisstraat-hoek-Geleenstraat, alwaar textielbenodigheden werden gefabriceerd.
Het verzet van „Paul” Schunck was gericht
Tegen de bedriegelijke inval in ons land
Tegen het dictatoriaal machtsvertoon, met UITSLUITING van alle vrijheid
Tegen de onmenselijke handelwijze
Tegen het uitschakelen en uitmoorden van andersdenkenden.
Evenwel:
Zijn activiteiten waren hoofdzakelijk gericht op hulp verlenen aan mensen in nood:
Aan in nood verkerende gezinnen, waarvan de man-en-vader had moeten vluchten, ondergedoken was, of in een gevangenis opgesloten ofwel in een der gruwelijke kampen verbleef
Onderdak en duikadressen organiseren voor vluchtelingen, voor Joden, voor vliegeniers, voor gezochte verzetsmensen, enz.
Al die mensen dienden verzorgd te worden, op het gebied van voeding, kleding, bonkaarten, persoonsbewijzen, stamkaarten, noodzakelijke „ausweise”, zegeltjes, enz. ,enz..
Het verwezenlijken van die hulpverlening vereiste organiseren, onderling overleg, intens samenwerken, onopvallend, geheim!.
De eigen zakelijke bezigheden van „Paul” worden bij herhaling onderbroken DOOR DE NOOD VAN ANDEREN. Ook die situatie vereist: uitkijken, voorzichtig zijn en onopvallend handelen. ALTIJD met de hoop, het gevaar (wel verborgen, maar altijd aanwezig) te kunnen ontwijken, zo mogelijk te kunnen ontvluchten. In DIE sfeer moet men de meer dan 2 jaren durende georganiseerde verzetsdaden van „Paul” bezien en beoordelen.
Daarbij zij nog in overweging te nemen: het werkelijke gevaar heeft enkele malen voor zijn deur gestaan.
Zelf zegt hij: „Ik begrijp het niet. Ik kan het niet verklaren. Ik heb heel veel geluk gehad! Maar ik heb heel veel gebeden!”. Hij gaat verder en zegt: „Ik heb dit alles niet ALLEEN gedaan. En zonder de hulp van mijn vrouw was het een en ander totaal misgegaan.”
„Paul” is ook medewerker van de inlichtingengroep ID18.
6 sept. 1944 laat hij weten dat Sjeng Coenen en Joep Francotte 5 sept. op de Cauberg gefusilleerd zijn en daar nog liggen. Wat nu?? Deze fusillering is voor „Paul” een blijvend drama gebleken.
15 september deelt hij mede: „De Duitsers hebben de bruggen over de Geul opgeblazen, de wegen afgezet, kanonnen opgesteld en weren zich tegen de oprukkende Amerikanen. Diverse gebouwen zijn zwaar beschadigd en diverse huizen staan in brand. Een groot deel van bevolking heeft zich in de grotten veilig verborgen.”
Via berichten van „Paul” wordt de op 16 september te Heerlen gearriveerde Bep van Kooten geadviseerd, zijn tocht naar Maastricht en Brussel niet via Valkenburg te maken. Levensgevaarlijk.
In de nacht van 16 op 17 september 1944: de Duitsers verlaten Valkenburg. „Paul” neemt contact met de bevrijders op, zoals via het verzet opgedragen. Hij zal hen op alle mogelijke wijze behulpzaam zijn. Op 20 september verschijnt Bep van Kooten bij zijn verzetscollega „Paul” en deelt mede, dat de verzetsmensen zich verzamelen in de Koninklijke Stoottroepen en verzoekt „Paul” daartoe zijn medewerking te verlenen. „Paul” maakt er trots reclame voor bij de L.O.-leden.
En zo geschiedt.
Aanmeldingen komen binnen, lijsten worden opgesteld, controles uitgevoerd, noodzakelijke inlichtingen verstrekt, geschikte verblijf- en werkruimten gezocht, een garage voor vervoer en onderhoud aanbevolen! Resultaten zijn o.a. Huize Philips en Oranjehof. Het contact met de bevrijders is O.K. en bestaat tot heden!(Een levenslange vriendschap verbond hem met Bob Hillecue uit Chicago, lid van der „Old Hickory” divisie, die Valkenburg bevrijdde.)
Mevrouw Schunck, kinderen, uw gezin, kleinkinderen, familie. De Verzetsmensen en Stoottroepers hier aanwezig, wensen ook namens hen, die om gemotiveerde redenen niet aanwezig kunnen zijn, hun dankbaarheid tot uiting te brengen, jegens „Paul” Pierre Schunck:
voor zijn daadwerkelijke inzet voor de herwinning van de vrijheid.
voor zijn grote betrokkenheid en oprechte zorgzaamheid
voor zijn bijzondere kameraadschappelijke houding
en dit alles met ZIJN inzet voor God, Koningin en Vaderland!!.
Mevrouw Schunck, kinderen en kleinkinderen, afscheid nemen doet pijn.
... de HEEL VELE goede herinneringen zullen u sterken!!
Verzetscollega's en stoottroepers, wij nemen afscheid van een goede kameraad.
„Paul” : rust dan - in verdiende vrede!
Op eervolle wijze nemnen wij afscheid an zingen het Wilhelmus:
1. Wilhelmus van Nassouwe
6. Mijn schildt en mijn betrouwen
